‘Op mijn telefoon houd ik continu mijn dochters waarden in de gaten’
Altijd als ze een pilatesles volgt, ligt de telefoon van Kim van den Berg (42) naast haar trainingsmat. Zo kan de alleenstaande moeder meteen in actie komen als er iets aan de hand is met haar dochter Kate Lynn (8). Sinds bij Kate Lynn drie jaar geleden diabetes type 1 is vastgesteld, is het leven van zowel dochter als moeder sterk veranderd. Kim: “Als ouder ben ik dag en nacht met de ziekte bezig. Ik moet er veel voor inleveren, maar dat doe ik met liefde: voor mijn kind heb ik alles over.”
Niet gaan huilen nu, dacht Kim toen Kate Lynn drie jaar geleden de diagnose diabetes type 1 kreeg. “Ik wilde Kate Lynn niet van streek maken. Als zij mijn tranen zou zien, zou ze misschien beseffen hoe ernstig de diagnose was en inzien hoe bepalend die kon zijn voor de rest van haar leven. Ik wilde er voor haar zijn, dus ik sloot mijn emoties af en hoorde het verhaal van de arts rustig aan. Maar van binnen huilde ik.” Na de eerste schok besloten Kim en haar ex-man, met wie ze destijds nog samen was, om niet bij de pakken neer te zitten en er het beste van te maken. Kim: “We hebben bewust voor een positieve insteek gekozen. Kate Lynn heeft dan wel een chronische ziekte, maar als we goed opletten hoeft ze zich hopelijk niet vaak ziek te voelen en kan ze een relatief gewoon leven leiden. Die houding heeft haar – en ons – erg geholpen.”
Na de diagnose zocht het gezin naar de beste manier om de ziekte van Kate Lynn in hun dagelijks leven te passen. “Dat vraagt om het nodige aanpassingsvermogen”, zegt Kim. “Diabetes type 1 is er altijd, je kunt niet even vrij nemen. Dat betekent dat we er bij iedere handeling en activiteit rekening mee moeten houden: als Kate Lynn gaat eten of sporten, maar bijvoorbeeld ook als we op vakantie gaan. Dan moet ik van tevoren bedenken hoe we de insuline kunnen meenemen, hoe deze gekoeld blijft, en zoek ik op waar het dichtstbijzijnde ziekenhuis is. Daar komt bij dat Kate Lynn een broer heeft, Timon, voor wie ik er natuurlijk ook volledig wil zijn. Ik wil niet dat hij minder aandacht krijgt omdat zijn zusje diabetes heeft. Maar als we zitten te eten draait het toch vaak om haar, omdat zij insuline moet spuiten en op haar voeding moet letten. Dat is weleens ingewikkeld.”
Mee uit logeren
Nu Kim en haar ex-man niet meer samen zijn, wisselen ze de zorg voor Kate Lynn en Timon af. “Als ik de kinderen heb, organiseer ik mijn dag om de activiteiten van Kate Lynn heen”, zegt Kim. “Als ze een kinderfeestje heeft of uit logeren gaat, dan ga ik mee. En als ze op school overblijft heb ik altijd even contact met een leerkracht over haar suikerwaarden. Die waarden kan ik zien op mijn telefoon, dus ik kan aan haar leerkracht doorgeven hoeveel insuline Kate Lynn moet spuiten. Ja, als alleenstaande moeder is het best zwaar om dat allemaal te organiseren. Gelukkig is er een goed vangnet voor Kate Lynn: haar vader woont dichtbij, net als haar opa en oma. En zelf werk ik in de buurt van haar school en mijn werkgever geeft mij de mogelijkheid om flexibel te werken wanneer dat nodig is. Als er wat met Kate Lynn is, kan er dus altijd iemand naar haar toe. Dat geeft rust.”
Verstandige puber
Kim is meestal positief gestemd, maar maakt zich zo nu en dan zorgen als ze denkt aan de toekomst. “Als Kate Lynn eenmaal in de puberteit komt, bestaat de kans dat haar suikerwaarden door alle hormonen meer gaan schommelen. Het kan dan lastig zijn om die dan weer in balans te krijgen. Los daarvan is het de vraag wat voor puber ze wordt. Het kan zomaar zijn dat ze denkt: zoek het uit met de diabetes, ik wil lekker feesten met mijn vrienden en laat naar bed. Nu kan ik nog controleren of haar suikerwaarden in orde zijn, maar straks zal ze het zelf moeten doen. Ik hoop dat ze dan verantwoordelijke keuzes maakt. Als moeder wil ik natuurlijk dat ze een zo normaal mogelijk leven leidt; ik wil niet overal bovenop zitten, maar wil haar juist vrijlaten. Hopelijk kan ik daarin een goede balans vinden.”